Naar Leuven

Na de klap van het slechte nieuws, hebben we samen met ouders en schoonouders alles eens op een rijtje gezet. We zijn tot de slotsom gekomen om de behandeling verder te zetten in Universitair Ziekenhuis van Leuven. Niet dat we ontevreden waren van het ziekenhuis waar we toen waren. Integendeel, de opvang daar was goed. Maar in Leuven hadden ze toch meer ervaring met zulke dingen. We brachten de verpleging van onze beslissing op de hoogte. De assistent kwam ons melden dat hij de chirurg, afdelingshoofd van de dienst heelkunde waar ik lag, op de hoogte zou brengen van zodra hij bereikbaar was. 's Anderdaags kwam het afdelingshoofd voor zijn dagelijkse ronde en al gauw bleek dat hij niet op de hoogte was gesteld van onze beslissing. De hoofdverpleegster was er bij en gaf geen kik, ondanks het feit dat zij ook van onze beslissing op de hoogte was. Was heel vreemd. De dokter was duidelijk heel ontgoocheld, hij was ervan overtuigd dat hij in samenspraak met het afdelingshoofd van de dienst interne ziekte mij kon helpen. De tumor moest zo gauw het kon, verwijderd worden. Maar hij respecteerde wel onze beslissing. Tijdens die week kwam de internist nog eens op bezoek en hij wist me te vertellen, dat hij, moest ik nog op zijn dienst hebben gelegen, mij had geadviseerd had om naar Leuven te gaan. Hij werkte trouwens één dag per week zelf daar. Hij ging dan ook mijn dossier introduceren bij Prof. Van Cutsem, afdelingshoofd van de dienst Digestieve Oncologie in Gasthuisberg. Die donderdag 25 januari kon ik al overgebracht worden naar Leuven. De eerste keer in mijn leven met ambulance meegereden. Het waren koude dagen toen. Ik kwam op een tweepersoonskamer terecht. De eerste twee dagen lag ik naast een man die voor chemo kwam voor slokdarm kanker. Ik had weinig contact met hem, hij sliep veel en ik moest een aantal onderzoeken ondergaan. Met het weekend mocht ik naar huis.