De week voor mijn tweede operatie

Na een weekendje thuis terug naar Leuven voor een aantal bijkomende onderzoeken. De zelfde kamer deelde ik nu met een andere patiënt waarbij leverkanker was ontdekt. Met hem klikte het meteen. Nooit een grotere optimist gezien dan hij. Met hem kon ik het leven weer beter aan. Die maandag stond er een coloscopie via mijn stoma op het programma, want van de toestand van dat deel van de darm hadden ze geen idee. Na mijn ontbijt moest ik nuchter blijven en kreeg ik een grote hoeveelheid te drinken om mijn darmen leeg te krijgen. Iets na de middag kwamen ze mij halen om naar de onderzoekskamer beneden te gaan. Ik heb daar gezeten tot half vier voor ze coloscopie uitvoerden. Ik werd deze keer nog meer verdoofd dan de eerdere coloscopies langs de anus. Van na de coloscopie herinner ik me weinig, maar mijn vrouw vertelde me later dat ze mij nog nooit in zo een dronken toestand heeft gezien. Ik probeerde telkens hetzelfde verhaal te vertellen dat de man die naast mij in de wachtzaal voor de coloscopie zat, deed. Ik trok constant mijn pyjama omhoog om mijn stoma te controleren die blijkbaar lekte, in het bijzijn van mijn kamergenoot en zijn familie. Gelukkig kon die ermee lachen. Ik had trouwens nog gezegd dat ze in Leuven lekkere duvel schonken... Ik belde ook geregeld voor de verpleegster, maar tegen dat die er was, was ik vergeten waarvoor ik belde. Ze hebben dan maar mijn middagmaal, dat was blijven staan, terug opgewarmd en daarna was ik weer de oude. 's Anderendaags stond alles in het teken van waar, door wie en wanneer er gediagnosticeerd dat ik colitis ulcerosa had. Het was zolang geleden dat ik niet meer wist waar dat was. Ze hebben zelfs gebeld naar het ziekenhuis waar ik dacht dat het gebeurd was, maar daar wisten ze van niets. Het was wel belangrijk, want als er duidelijk een bewijs was van colitis ulcerosa, dan werd mijn hele dikke darm verwijderd en anders maar een halve meter rond de tumor. Het feit dat ik al meer dan 10 jaar klachtenvrij was, na het laten van melkproducten en dat het wel eens lactose-intolerantie zou kunnen zijn, werd gewoon naast zich neergelegd. Dinsdag avond, zelf was ik samen met mijn vrouw bij de anesthesist om nog wat inlichtingen over en voor de operatie uit te wisselen, kwam de verantwoordelijke professor samen met de assistent tegen mijn schoonmoeder, die op mijn kamer was gebleven, vertellen dat ze niet mijn hele darm zouden verwijderen. Wij met een gerust hart naar huis.
Die vrijdag was ik even een bezoekje gaan brengen aan mijn collega's, toen mijn vrouw mij vertelde dat onze huisarts ons die avond wilde zien. Zij had op eigen initiatief naar Leuven gebeld om eens te horen wat de verdere planning was. Wij waren naar huis gestuurd met de mededeling dat ze ons zouden bellen wanneer ik terug moest binnen komen voor de operatie. Tegen onze huisarts wisten ze te vertellen dat uit de biopsie die ze bij de coloscopie hadden genomen bleek dat er 'uitgedoofde' haarden van colitis ulcerosa waren gevonden en dat ze mijn hele darm zouden verwijderen. Ze waren wel van plan mij te bellen dat weekend om mij op te roepen voor de operatie die de volgende maandag zou doorgaan, maar ze zouden ons niet op voorhand verwittigen dat mijn hele darm eruit ging. Ze wisten wel dat we daar heel veel schrik voor hadden uit de gesprekken die we daarvoor hebben gehad. Waarom iets verwijderen dat nog goed was? Ik had jaren geleefd met veel diarree, ons sociaal leven was een hele tijd onbestaand geweest en we vreesden, dat als ik mijn darm kwijt was, dit terug zou komen.
Nu zouden ze me net voor de operatie voor een voldongen feit stellen. Want ze konden me niet garanderen, dat als mijn dikke darm weg was, ik terug zou kunnen functioneren als de laatste 10 jaar. Ons vertrouwen in de artsen, die we eigenlijk een beetje terug aan het krijgen waren, kreeg een eerste deuk. Maar dat was de eerste en nog niet de laatste...
Come and see next time!!!