De week van de operatie

Maandag 5 februari 2007 was het zover: mijn darm zou verwijderd worden. 's Zondags middags moest ik terug binnen in Leuven. 's Avonds was de rechterhand van het diensthoofd nog eens op bezoek geweest om mij wat op mijn gemak te stellen. Ik heb hem voor de rest van mijn verblijf niet meer gezien. Aanvankelijk lag ik alleen op een tweepersoons kamer. Maar al vlug werd het bed naast mij in gebruik genomen door een oudere heer uit Heist-op-den-Berg. Hij vertelde mij heel zijn levensverhaal. Toen ze me 's avonds laat terug van de recovery naar de kamer brachten, kon ik de slaap niet vatten omwille van zijn gesnurk. De verpleger bezorgde mij nog oordopjes, maar die hielpen niet echt. Gelukkig werd ik snel naar een éénpersoonskamer verhuisd. Hadden we niet verwacht, want privé kamers zijn in Leuven echt schaars en werden meestal voorbehouden voor patiënten met besmettingsgevaar. De eerste dagen na de operatie verliep de recuperatie goed. Waar ik het meeste schrik had voor gehad, viel best mee. Door de pijnpomp, kon ik de pijn goed verdragen. Ik mocht zelfs al na een paar dagen al beschuitjes eten. Het verplegend personeel waarschuwde mij echter. En inderdaad, de euforie van de eerste dagen maakt plaats voor miserie. Ik begon terug over te geven. Dit was blijkbaar schering en inslag, de meeste patiënten kregen te vlug vast voedsel. Maar de dokters bleken niet te luisteren naar het verplegend personeel. Over de verpleging had ik niet te klagen, zij stonden steeds klaar voor mij, hoewel ze niet gemakkelijk hadden. Enkel 1 nachtverpleger was wat ruwer, maar die stond er ook alleen voor 28 net geopereerde patiënten. De dokters dat was een ander verhaal. Elke morgen stonden ze met een hele troep voor mijn bed, nog voor het ontbijt. Ik was amper wakker. En telkens waren het andere dokters, nooit dezelfde. En paniekvoetbal spelen. Blijkbaar had ik een verhoogde temperatuur en waren mijn witte bloedcellen verhoogd, wat wees op een infectie. Er werd gedacht aan een lek, dus moest ik 's avonds in allerijl nog RX foto's laten nemen. Gelukkig vals alarm, maar ik moest een nacht wachten eer ik daar iets over wist. Ook kreeg ik te horen van het diensthoofd dat hij al tijdens de operatie naar interne had getelefoneerd met de melding dat er uitzaaiingen in het buikvlies waren geconstateerd. Maar toen mijn vrouw daar meer uitleg over vroeg, kreeg zij een nors, ontwijkend antwoord. Mijn eetlust wilde daarna ook niet meer vlotten, wat blijkbaar tweedracht veroorzaakte tussen de dokters: de ene wilde mij zo vlug mogelijk van het vloeibaar voedsel halen, terwijl de andere nog wat wilde wachten. Na overleg met de prof werd er gewacht. Er werd een diëtiste bijgeroepen om alles terug in goede banen te krijgen. Uiteindelijk zou mijn verblijf in het ziekenhuis twee weken duren. Verslag van de tweede week volgt...