Tweede week na de operatie

De tweede week had ik vooral in het begin veel moeite met eten. Gelukkig verbeterde dit traag maar zeker. Ook moest ik terug wat beweging krijgen, de kinesist kwam geregeld langs om met mij een wandeling te doen. Eerst met een looprek en uiteindelijk moest ik alleen terug weer trappen doen. Ook dat vergde in het begin heel veel moeite, maar met wat op mijn tanden te bijten is dat wel gelukt. Verder was het verblijf in het ziekenhuis verre van prettig. Wel een kleine anekdote: in de kamer tegenover mij lag eerst een orthodoxe jood, waarvan ik de eerste zaterdag van mijn verblijf alle gebedsstonden kon horen tot in mijn kamer. Hij had wel een luidruchtige familie bij zich, die tot laat op de avond pal voor mijn deur stond te palaveren. De jood maakte na dat weekend plaats voor een roomskatholieke priester, waarvan ik ook hele telefoongesprekken kon mee beluisteren, die niet erg van naastenliefde getuigden. Hij had wel veel bezoek van veel (vooral vrouwelijke) fans. Voor de rest redelijk veel slapeloze nachten. Naast mij lag er een patiënt, die dagen en nachtenlang lag te kermen. Verder veel gepieker die weken over de toekomst van mij en mijn gezinnetje. En wachten tot ik weer naar huis mocht. Uiteindelijk zou dat duren tot na het tweede weekend.